Snelle verzending - Vriendelijk geholpen - Kwaliteit verzekerd
Ga naar verlanglijst Verlanglijst

Winkelwagen

Je winkelwagen is momenteel leeg

Geef ze vleugels

  • Geplaatst op
  • Door Dieter Dewilde
  • 0

Sol mi do sol… sol mi si do…. Bzzz bzzzz.
 
5u30. Mijn gsm-wekker is genadeloos. Maar ik ben voorbereid. Ik ben gewapend met de goesting om te doen wat ik denk dat goed voor me is.
 
Ik heb zo van die dagen. Gisteren nam ik me voor om extra vroeg op te staan. Volledig vrijwillig, echt waar. Om de dag te beginnen met meer focus en meer energie.
 
Ik zie het zitten. Of in ieder geval gisteren toch.
 
Nu hijs ik mijn lijf als een soort dronken walrus op middelbare leeftijd van zijn heerlijk comfortabele ijsschots en vind ik de weg naar de badkamer met de souplesse van een vooroorlogse Russische tank.
 
Opdracht 1: drink een glas water. Check
 
Geïnspireerd door Hal Elrod begin ik aan mijn Miracle Morning. Het voelt goed. Ietwat onwennig. Maar goed.
 
Tegen 6u10 spring ik in mijn stapschoenen die ik de avond voordien netjes heb klaar gezet op de deurmat. 
 
De dag is jong en fris en nieuw. Kleuren lijken licht te geven. Planten en bomen staan te popelen. Ik snuif de ochtendlucht en even vergeet ik dat ik 43 ben.
 
Daar ga ik voor een ochtendwandeling door het bos.
 
De veelheid gevleugelde vrienden verbaast me. Ik ben duidelijk niet de enige vroege vogel.
 
Schaamteloos steken ze elkaar de loef af en trachten zonder gène zichzelf in de schijnwerper te tsjilpen. Zij hebben geen last van het krieken van de dag. Hun morning is elke dag een miracle. Uitslovers!
 
Maar ze hebben gelijk. En vandaag doe ik mee. “Dit moet ik meer doen” denk ik. Dit voelt goed. Dit voelt juist.
 
Een ongewoon zenuwachtig geritsel links van me trekt mijn aandacht.
 
Wat was dat? Wat ruist daar door het ….. STRUUUUUIIIIIIII KGEWAS? (op dit punt dreig ik de millenials te verliezen. Hun rechter wenkbrauw staat nu ergens in het noordelijk halfrond geparkeerd. ‘Never mind. Negeren die midliver met zijn grapjes over struikgewas. WTF.’)
 
Flapper flapper tjilptjilp … Een roodborstje hangt vast in de prikkeldraad. Het zit vol leven, maar kan niet weg.
 
Wanneer ik het vogeltje los maak en laat vliegen voel ik me een held. Ik heb een leven gered. Hoe kan mijn dag nog stuk?
 
Ik bedenk me dat de wereld nu een roodborstje armer was als ik me gisteren niet had voorgenomen dit experiment te doen. Als ik die snooze-knop toch had gevonden.
 
Je zou er filosofisch van worden.
 
Wat als we dit vaker kunnen doen? Datgene waarvan we weten dat het het juiste is om te doen. Niet het meest comfortabele. Niet het meest praktische. Maar het juiste.
 
Zoals het kind volgen in de keuze van het instrument dat het wil bespelen en niét die geërfde piano van tante Rosa opdringen omdat het gemakkelijk is. ‘Want die staat al in de living…’
 
Ik geloof dat we levens zouden kunnen redden.
 
Wekelijks horen we een variatie op hetzelfde verhaal: “Als kind mocht ik geen harp / viool … spelen. Ik moest piano doen. En nu ben ik afgestudeerd en heb ik werk en nu kan ik het eindelijk zelf doen. Hier heb ik zo lang naar uit gekeken. Dit is echt een jeugddroom. Een kinderwens.”
 
En iedere keer vraag ik me af: hoe anders zou het leven voor deze persoon geweest zijn als ze wél de kansen had gekregen waar ze om vroeg en die ze ongetwijfeld verdiende?
 
Zou het iets veranderd hebben? Had het iets uit gemaakt?
 
Misschien. Misschien ook niet.
 
Dat is het met doen wat juist is: je weet het niet op voorhand. En het doet er ook niet toe.
 
Ik stond deze ochtend niet om 5u30 op om een vogeltje te redden. Maar voor mezelf. Omdat ik geloofde dat het het juiste was om te doen.
 
Niet het meest comfortabele. Niet het meest praktische. Maar het juiste.
 
------------
 
Voor wie nog even wil ontdekken wat daar door het struikgewas ruiste: het liedje start op 4'50" ;) 
 

Reacties

Wees de eerste om te reageren...

Laat een reactie achter
* Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.
Wij slaan cookies op om onze website te verbeteren. Is dat akkoord? Ja Nee Meer over cookies »